Φθηνά Ρομάντζα του 21ου αιώνα

Έχουν περάσει μήνες, κι εγώ ακόμη
σκέφτομαι την τελευταία μας συνάντηση.

Δεν είναι εύκολο να σε ξεχάσω.

Όπου και να πάω έχω μαζί μου ένα μικρό
κουτί με όλες μας τις αναμνήσεις μέσα.

Ένα μικρό μαγικό κουτί που κρύβεται
μες στη τσέπη μου.

Σκρολάρω ανάμεσα από φωτογραφίες
που μου έστειλες πριν από μήνες.

Σου χαμογελώ όσο με κοιτάς μέσα από
μία από αυτές, εκείνη που σε δείχνει
στην κουζίνα όρθια να προσποιείσαι
ότι μαγειρεύεις.

Κοιτάς τον φακό με τόσο νάζι που λιώνω
τώρα όπως όταν σε είδα τότε. Τη στιγμή
που τράβηξα τη φωτογραφία εκείνη.

Ξαναζώ τις συζητήσεις μας μέσα από τα
μηνύματά μας. Τα παλιότερα γεμάτα τόση
χαρά, τόσο έρωτα...

Και όσο προχωράω τα πράγματα γίνονται
όλο και πιο δύσκολα...

Όλο και πιο μπερδεμένα.

Βλέπω ακόμη και το ιστορικό των
κλήσεων μας. Θεέ μου, μιλούσαμε
τόσες ώρες! Τι μπορεί να λέγαμε?
Πως δεν βαριόμασταν? Αλλά γιατί
να βαρεθούμε? Υπήρχε έρωτας.

Και εμείς ήμασταν αχόρταγοι ο ένας για τον άλλον.

Σκέφτομαι τι πήγε στραβά?

Έκανα κάτι λάθος?

Ή απλά κουράστηκες?

Επειδή είμαι τόσο ανυπόφορος άνθρωπος
που κανείς δεν θα μπορούσε να μείνει μαζί
του για πολύ καιρό.

Νιώθω άσχημα που μου λείπεις μετά από
τόσο καιρό. Και μισώ τον εαυτό μου γιατί
ξέρω, ακόμα κι αν το μαγικό κουτί με τις
αναμνήσεις μας χτυπούσε μέσα στα άγρια
μεσάνυχτα και έβλεπα το πρόσωπό σου
στην οθόνη του, θα απαντούσα χωρίς
δεύτερη σκέψη.